Stadslandbouw voor wijkvernieuwing

Dit artikel werd mij toegezonden door Michiel van Rijn van Alkemade, schrijver van dit stuk. Alleen al leuk vanwege de zin: “..de afstand tussen de boerderij en de eettafel wegneemt..” lezen dus!

Toen ik met de term stadslandbouw als nieuw idee voor stedelijke gebieden begon wierp dit in mijn professionele omgeving veel vragen op. Opvallend veel zelfs. Dit zegt mij niet alleen dat velen niet direct begrijpen wat er mee bedoeld wordt, maar blijkbaar wekt het ook een natuurlijke nieuwsgierigheid op. Ik geef ook niet aan dat het makkelijk te duiden is wat het precies is, maar in deze blogpost zet ik uiteen waarom stadslandbouw en wijkvernieuwing zo goed bij elkaar passen.

Stelling: stadslandbouw is goed voor wijkvernieuwing

Bij stadslandbouw gaat het om een alternatief gebruik van groene ruimte in stedelijk gebied. Er zijn al vele voorbeelden waarin achtertuinen, stadsparken, moestuinen gebruikt worden voor agrarisch doel om de (wijk)bewoners te voorzien van voedsel. Iedere vorm van agrarische activiteit of veehouderij kan onder stadslandbouw geschaard worden. Mijn stelling is dat als je deze activiteit als het ware organiseert en er een community van gebruikers omheen bouwt dat dit de binding en de sociale leefkwaliteit in een wijk sterk verbetert.

Waarom stadslandbouw?

Omdat stadslandbouw de afstand tussen de boerderij en de eettafel wegneemt. Niet alleen de fysieke afstand waardoor de transport vervuiling wegvalt. Ook de mentale afstand, de zichtbaarheid en daarmee het besef van de oorsprong van ons voedsel. In de vele voorbeelden die er in de wereld al zijn zorgt stadslandbouw voor verbinding tussen mensen. Hoe leuk is het voor kinderen om je eigen zaadjes te planten, online te kunnen volgen via een webcam, iedere dag even langs te lopen en daarna je ‘oogst’ zelf te bereiden? Of dat je als gezin een koe of geit ‘adopteert’ en iedere dag een kan verse melk op kan halen? In optimale vorm kan stadslandbouw een hele wijk voorzien van al het voedsel benodigd. En daarmee een autarkische community vormen. Of we dit nu wel moeten willen is maar zeer de vraag, maar het geeft wel aan dat stadslandbouw bijdraagt aan sociale binding, een educatieve functie heeft voor stadskinderen. En is dat nu niet juist waar wijkvernieuwing over gaat? Een gezond en sociaal veilig leefklimaat creëren? En de ruimte? Die is er wel. Iedere wijk heeft groene stroken. Als enkele daarvan voor alternatief gebruik ingericht worden kan stadslandbouw al gerealiseerd worden.

Ook de landbouwsector zoekt de toenadering tot de stad. De steeds grootschaliger wordende landbouwbedrijven hebben het steeds lastiger om aan de concurrentiedruk uit het buitenland te ontkomen. De middelgrote boeren verdwijnen langzaamaan uit het plattelandsbeeld. Enerzijds omdat ze plaats moeten maken voor stadsuitbreiding, anderzijds omdat ze de concurrentie niet meer aankunnen. Edith Lammerts van Bueren van het Louis Bolk Instituut voor onderzoek naar biologische landbouw, gezondheidszorg en voeding hierover; “Wij zien dat de agrarische sector in Nederland voor een nieuwe uitdaging staat. Om te kunnen overleven hebben we nieuwe vormen van landbouw nodig die ook de betrokkenheid van de burger verhoogd. Zonder dit besef verdwijnen alle agrarische activiteiten naar Oost- en Zuid-Europa. Wij zien hiervoor kansen in het stedelijk gebied”.

Blogpost door Michiel van Rijn van Alkemade, conceptontwikkelaar bij Heijmans. Hij werkt samen met het Louis Bolk Instituut en MisterHarder.com aan nieuwe concepten voor stadslandbouw. Hij is te vinden op twitter via @stadslandbouw.

Posted via web from nieuwbouw20’s posterous