Wat is mijn werk waard? Best een goede vraag. In mijn vakgebied communicatie wordt dat als volgt vastgesteld. De opdrachtgever schetst de opgave, wij denken een briljant plan uit, we bedenken hoeveel uur we ermee zoet zijn en maken een offerte. Zoveel uur hiervoor, een paar uur daarvoor, enzovoorts. Even optellen, maal uurtarief, nou dat kost u dan… Klinkt heel logisch, niet?

Eigenlijk is het dat niet. Bij onze vorm van dienstverlening koopt iemand een verwachte dienst met bijbehorend verwacht resultaat. Hij betaalt echter enkel voor de input, wat voor hem er natuurlijk weinig toe doet. Resultaten, daar gaat het om.  Het resultaat van mijn investeringen wordt pas achteraf duidelijk. Toch wordt er vooraf al voor betaald, ongeacht het resultaat. Best gek eigenlijk.

Waarom werken met waardebepaling achteraf?

In de blog van @corne pleit hij daarom voor het systeem van waardebepaling achteraf. Na wat geGoogle ontdekte ik zelfs een ‘officiële’ website over dit onderwerp. Leuk initiatief! Je vindt daar een heldere uitleg van het concept. Samengevat; waarom werken met waardebepaling achteraf? Volgens de site:

• Het daagt je uit om je te ontwikkelen in de dingen waar je echt goed in bent.
• Het daagt je uit om de plekken te vinden waar je echt van toegevoegde waarde kan zijn.
• Het daagt je uit om het gesprek aan te gaan met je samenwerkingspartners over toegevoegde waarde.
• Het daagt je uit om te denken in mogelijkheden ipv onmogelijkheden.
• Doordat waardebepaling achteraf laagdrempelig aanvoelt krijg je vaak meer kansen dan als je de traditionele weg bewandelt.

Heb je tijd over, lees dan hier nog eens de achterliggende filosofie. Zeker het lezen waard! Doet me ook een beetje denken aan de ‘pay-it-forward’-formule. Je benadert de wereld vanuit het positieve; vanuit de mogelijkheden om te helpen. En het helpen doe je niet voor eigen gewin, maar in het belang van de ander. Als iedereen dat voor elkaar zou doen… imagine!

Pay it forward

[youtube]http://www.youtube.com/watch?v=N0HTneOLrEc[/youtube]

In deze film ‘geef’ je zelfs zonder wederkerigheidsverwachtingen, je betaalt vooruit. Een bijzondere filosofie die haaks staat op onze ‘voor-wat-hoort-wat-wereld’.  Ik moet erkennen: mensen helpen voelt heerlijk, zeker wanneer ik er niets voor terugverwacht. Het is nog leuker als je spontaan alsnog wat krijgt: dat is werkelijke waardering!

Maar goed, er moet ook enige financiële continuïteit zijn natuurlijk. Dus ik doe beide. Ik ben in te huren voor geld, maar help tussendoor ook graag uit passie. Gewoon gratis, omdat ik het leuk vind. Bijkomend voordeel zijn de vele vervolgopdrachten die daaruit voortvloeien. Eigenlijk een vorm van waardebepaling achteraf voor mijn gratis hulp.

Maar… er is altijd een maar

Zou ik helemaal over moeten naar waardebepaling achteraf? Is de beloning enkel achteraf bepalen helemaal fair? Ik doe een flinke tijdsinvestering door me degelijk voor te bereiden. Vervolgens doe ik met veel aandacht de uitvoering, maar kan alsnog falen door omstandigheden. Moet ik dan de volle schuld nemen door niet of nauwelijks betaald te worden? Nee, dat lijkt me ook weer niet billijk.

Succes hangt ook sterk af van de de kwaliteit van de opdrachtgever. Bij een slechte uitvoering spelen vaak factoren een rol, waar je geen invloed op hebt. Zeker bij grotere bedrijven het geval, die vaak kampen met conflicterende belangen of een stroperige beleidsvoering. In die retoriek zou je zelfs compensatie moeten krijgen voor de beperking van je rendement (winstderving) 😉

Daarom lijkt me een hybride systeem het meest billijk. Je vraagt vooraf een minimale (onkosten) vergoeding voor het voorwerk. En je ontvangt achteraf op basis van het behaalde resultaat de rest van de beloning. Een basisvergoeding, aangevuld met wat de gek ervoor geeft. Lijkt me geen gek idee. Wat jullie?