Dit is een gastblog van Rogier van Heijnsbergen, RMT makelaar en mede-eigenaar bij Van Heijnsbergen & Partners NVM-Makelaars in Den Haag.
In het dagelijks leven zou deze aanhef voor nogal wat gefronste wenkbrauwen zorgen, in de realiteit van de hypotheekwereld is het echter een bittere noodzaak.
Het leven eindigt namelijk niet voor de geëxecuteerde. Hij of zij, al dan niet met het gezin, moeten de draad weer op zien te pakken na een van de meest dramatische periode in hun leven. Al hetgeen ze aan gewend waren is verloren gegaan en de veiligheid van de eigen woning zal nimmer meer zo aanvoelen.
En precies op het moment dat de mensen de helpende hand van de samenleving, hun adviseurs en financiële instellingen het meeste nodig hebben, staat niemand aan de poort van het veilinghuis. Slechts een enkeling treft een hulpverlener die zich het lot van zijn cliënt heeft aangetroffen.
Verreweg de meesten zullen volledig moeten vertrouwen op hun familie en vrienden. Maar deze staan vaak ook met lege handen en kennen weinig mogelijkheden om te helpen. En als de helpende hand geboden wordt; na verloop van langere, maar meestal kortere tijd verwateren deze mogelijkheden ook.
De geëxecuteerden zijn geen homogene groep: het zijn mensen/huishoudens van allerlei pluimage. Van verslaafde tot de tot voor kort hard werkende ondernemer en alles daar tussen in. Maar overwegend mensen die hun steen(tje) hebben bijgedragen aan de samenleving en in min of meerdere mate op handen werden gedragen door de banken, hun adviseurs en de belastingdienst.
Zij, die vanwege een enorme diversiteit aan redenen, daar terecht zijn gekomen waar ze nooit en te nimmer verwacht hadden te belanden. Niemand had dat verwacht.
Bij de koop van de woning, het aangaan van de hypotheek en het op zich nemen van alle verplichtingen is immers nauwkeurig gekeken of de lasten binnen de daarvoor gestelde grenzen bleven. Of de toekomstige ontwikkelingen van zodanige aard waren dat alle mogelijke stormen het hoofd geboden konden worden.
In de aanloop naar de executie is door velen getracht de schade en problemen zoveel mogelijk te beperken. Niemand zit namelijk te wachten op een executie waar een ieder slechter van wordt.
Alleen zodra de veiling is geweest, houdt blijkbaar alles op. Het leed is geleden, het kwaad is geschied. De schuldhulpverlener kan eigenlijk alleen nog maar de geëxecuteerde er netjes bijleggen.
De geëxecuteerde leeft echter nog, en moet verder.
Het zou onze samenleving sieren als we ervoor zouden zorgen dat aan de poorten van het veilinghuis een hulpverlener zou staan, met een luisterend oor, de weg kennend naar wellicht een nieuwe woning, maar die in ieder geval de weg kan wijzen naar dat kleine paadje van hoop op een toekomst.
Dat is in mijn ogen pas echt voldoen aan zorgplicht.
Laatste berichten van Han Tuttel (toon alles)
- Hoe technologie en automatisering de toekomst van de makelaardij gaat veranderen - 23 juni 2018
- De Call to Action wordt niet optimaal benut - 20 november 2017
- Marketing Pitches – Genomineerden Vastgoed Woningmakelaar van het Jaar 2017 - 10 november 2017
Ik moest hardop lachen om de toelichting op de titel. De zorgplicht na een werkelijke executie zal inderdaad wel gering zijn ;-).
Goed artikel. Probleem is dat er nu al een gigantische berg werk ligt voor schuldhulpverleners… maar dat er weinig financiële motivatie is om deze tak aan te pakken.
Van een kale kip is het moeilijk plukken, maar je kunt hem wel de nek omdraaien. Dat wordt dan ook veel gedaan.
Nu het aantal executieveilingen stijgt, zien we ook een toename van het aantal huurders die zonder pardon op straat worden gezet. Deze huurders vinden een mooie woning via een bemiddelingsbureau, waarbij hen niet is verteld dat er wordt verhuurd zonder toestemming van de hypotheekbank en dus in strijd met het huurbeding. De nietsvermoedende huurders ontvangen vervolgens opeens een bericht dat hun huurwoning wordt geveild wegens financiele problemen van de eigenaar en dat de bank een beroep doet op het huurbeding. De huurders worden gedagvaard, en kunnen op zeer korte termijn ontruimd worden.
Voor een eigenaar die zijn verplichtingen niet meer kan nakomen en zijn eigen woning verliest, is het inderdaad natuurlijk een drama. Maar vergeet hierbij niet de positie van de nietsvermoedende huurders die door een veiling opeens op straat komen te staan. Wel braaf de huur betalen, en dan toch op straat belanden. Het huurbeding is sterker dan de huurbescherming…