Nu we zelf het hele kooptraject achter de rug hebben en er met een afstand van kunnen zeggen wat we misschien nog anders hadden kunnen doen, komen er regelmatig vrienden tips aan ons vragen. Voor mensen die een huurhuis achterlaten is het nog steeds een zeer goede tijd om te kopen tenslotte.
Over hypotheken en hoe te onderhandelen kunnen we ze goed op weg helpen. En zelfs kunnen we nu zinnige dingen zeggen over reële vraagprijzen.
Hoewel wij zo’n 40.000 euro van de prijs af hebben onderhandeld, blijkt achteraf dat we nog veel teveel betaald hebben. En daar hebben wij een nare smaak aan overgehouden omdat de verkopende makelaar behoorlijk vervelend deed elke keer als we nog een tegenbod deden.
Vrienden van ons wonen in hetzelfde dorp als wij in een karakteristieke buurt met arbeidershuizen. Karakteristiek in positieve zin wel te verstaan. Zij hebben een grote aangebouwde serre en een enorme huiskamer. Grote tuin met grote schuur. Alleen boven is het wat kleiner. Ze gaan het huis te koop zetten.
Ze hebben gesproken met een makelaar en die gaf een vraagprijs aan van laten we zeggen 250.000 euro. Zij zijn blij met die prijs want ze hadden zelf op 240.000 gerekend (maar goed, het is de vraagprijs). De vraagprijs lijkt reëel.
Nu staat in diezelfde straat een exact zelfde huis te koop. Zonder serre, kleinere tuin. Vraagprijs 300.000 euro. Raden welke makelaar dit huis in de verkoop heeft… Sterker nog: vandaag komt wederom in dezelfde straat eenzelfde huis te koop voor een vraagprijs van 310.000 euro. En jawel, daar is hij weer… dezelfde makelaar.
Wat is dan wijsheid? Ga je je eigen vraagprijs omhoog gooien? In overleg met hun makelaar hebben onze vrienden dat niet gedaan (de woning gaat binnenkort in de verkoop). Ik persoonlijk zou het wel gedaan hebben, als was het maar naar 275.000 euro. Omdat kopers a) anders denken dat er vast heel wat op te knappen is aan mijn huis en b) omdat kopers in deze tijd toch zoveel mogelijk willen afdingen en c) je bij afdingen toch winst houdt met zo’n hoge vraagprijs.
Wat is redelijk? Kan een (1) makelaar zomaar de prijzen zo opdrijven? Zomaar meer dan 50.000 euro boven de reële vraagprijs gaan zitten ten opzichte van zijn collegae? En zo de kopers bedonderen, want een ander woord is er niet voor.
De verkopers zijn blij met deze makelaar. Mensen durven toch vaak niet heel ver te gaan in de onderhandelingen, dus als ze inderdaad “wel 40.000 euro eraf krijgen” dan denken ze dat ze een goede deal hebben, terwijl verkoper en makelaar nog dikke winst maken.
Maar de collegae makelaars? De kopers? Wat vinden die ervan? Achteraf voel je je als koper dus bekocht. Die zullen geen zaken meer doen en dat ook rondvertellen. En de makelaars in de regio, wat doen zij? Ook de prijs opdrijven en meeliften of hanteren zij wel de fatsoensregels?
Gastblogger
Laatste berichten van Gastblogger (toon alles)
- Gratis bestaat niet! - 6 april 2017
- Waarom Funda essentieel is en blijft voor de verkoop van een woning! - 14 maart 2017
- Wordt een huis met iDIN kopen heel normaal? - 9 maart 2017
Leuke reacties van de meeste ; “Je had een aankoopmakelaar moeten nemen…”. Beetje makkelijk antwoord maar enigzins waar.
Mijn vraag is ; WELKE *@$#* heeft dat getaxeerd ??
Ik kom vaak genoeg tegen dat taxateurs zonder / met weinig marktkennis hier ook hun klant een zeer kwalijke streek leveren…
ook een beetje hand in eigen makelaar-taxatuers boezem svp!
Dank Marc Majoor. Je hebt helemaal gelijk.Het is wel een beetje makkelijk is om de koper boerenslimheid in de schoenen te schuiven en te stellen dat een aankoopmakelaar “het” antwoord was geweest. Het gaat er gewoon om dat makelaars kopers oplichten met zulke vraagprijzen. Aankoopmakelaar of niet. Ik vind het wel een beetje jammer dat er meteen geroepen wordt hoe belangrijk een aankoopmakelaar is. (in ons geval was er nl een aankoopmakelaar, en een goede ook. zie eerder) Dat is nl niet de boodschap.
Ja, je kunt als makelaar de prijs in een straat of buurt opdrijven, maar dan moet je wel een flink marktaandeel hebben. Anders is er geen kans van slagen, tenzij je concurrenten om niet te verwachten redenen met je meegaan.
Te duur kopen is altijd relatief. Als je binnen 3 jaar wilt/moet verhuizen koop je altijd te duur, omdat je met een verlies zal worden geconfronteerd. Wil je er blijven wonen tot je horizontaal naar buiten komt, dan is alleen je maandlast van belang en de prijs een leuke annekdote op een verjaardag (tot op zekere hoogte).
Ook wij hebben te maken met collega’s die nog steeds teveel willen vragen. Maar ja dat heet een vrije markt. Uiteindelijk heb je toch gekocht. Dan ga ik ervan uit dat ook de aankoopmakelaar je heeft gewezen dat de prijs eigenlijk nog iets te hoog was. Maar ja. Het blijft een emotionele aankoop.
En dat makelaars nog steeds teveel vragen komt mij alleen goed uit. Ik tracht de woningen scherp in verkoop te nemen en worden daarom ook sneller verkocht. Daarom het advies aan je vrienden: vertrouw en luister naar het advies van jullie makelaar!
Leuke reacties op het blog. Ik was vooral nieuwsgierig naar hoe andere makelaars kijken naar dit soort praktijken van collegae.
(exorbitante vraagprijzen en zeer weinig willen zakken)
Boerenslimheid is niet geheel terecht. Wij hadden een zeer goede aankoopmakelaar. Ik durf te zeggen dat het ander niet was gelukt gelukt was nog lager te komen gezien de omstandigheden op dat moment. Hij heeft stevig onderhandeld. Achteraf gezien hadden we nooit met die verkoopmakelaar in zee moeten gaan, maar ja, als je op dat moment dat huis op die plek wilt en er is geen ander te koop… Maar dit terzijde.
Volgens mij heeft Arno volledig gelijk. Ik ben makelaar en krijg regelmatig de keus om een woning (in mijn ogen) te duur te koop te zetten. In 90% van de gevallen doen we dat niet. Soms is er een uitzondering vanwege een unieke locatie of woning. De strategie: scherp vragen en weinig zakken is en blijft volgens mij de beste.
Misschien open deur… maar had je een aankoopmakelaar? Dat zou je normaal gezien behoeden tegen ‘veel te veel’ betalen.
Je vrienden kunnen het beste op 250 blijven zitten en hun makelaar gewoon de waarheid laten vertellen. “huis is scherp geprijsd, vergelijk maar met de rest van de huizen die hier staan. Betekent alleen dat ik weinig onderhandelingsruimte heb”.
Het huis dat voor 250 staat zal dan, normaal gezien, als eerste worden verkocht. Voor een bedrag dichtbij vraagprijs (mits het echt een reeele prijs is).
Voor wat betreft prijs opdrijven; de verkoper mag zelf weten wat voor prijs erop komt en de makelaar mag zelf weten of hij een huis in verkoop neemt voor die prijs. Als het overduidelijk te duur is, dan worden die huizen niet verkocht. De vrije markt lost het zelf op.
Beste Margot,
Jouw persoonlijke ervaring is nu een typisch voorbeeld van boerenslimheid. Denken dat dat je door € 40.000 van de vraagprijs af te halen een goede deal hebt gedaan. Als je een aankoopmakelaar in de arm had genomen had hij/zij je voor deze fout behoedt. Bij een aankoop gaat het erom wat de woning waard is niet wat ervoor gevraagd wordt. Een aankoopmakelaar had zichzelf dus ruimschoots terug verdient.
Dat er in deze markt nog makelaars zijn die absurde vraagprijzen hanteren, dat moeten ze zelf weten. Vind het ook geen goed advies aan je vrienden om de vraagprijs omhoog te gooien. Een woning met een reële vraagprijs verkoopt in de huidige markt. Een te hoge vraagprijs leidt tot een langdurige verkoop en uiteindelijk vaak een lagere verkoopopbrengst.